चौपाई
ବରଷ ସହସ ଦସ ତ୍ଯାଗେଉ ସୋଊ| ଠାଢ଼େ ରହେ ଏକ ପଦ ଦୋଊ||
ବିଧି ହରି ତପ ଦେଖି ଅପାରା| ମନୁ ସମୀପ ଆଏ ବହୁ ବାରା||
ମାଗହୁ ବର ବହୁ ଭାି ଲୋଭାଏ| ପରମ ଧୀର ନହିଂ ଚଲହିଂ ଚଲାଏ||
ଅସ୍ଥିମାତ୍ର ହୋଇ ରହେ ସରୀରା| ତଦପି ମନାଗ ମନହିଂ ନହିଂ ପୀରା||
ପ୍ରଭୁ ସର୍ବଗ୍ଯ ଦାସ ନିଜ ଜାନୀ| ଗତି ଅନନ୍ଯ ତାପସ ନୃପ ରାନୀ||
ମାଗୁ ମାଗୁ ବରୁ ଭୈ ନଭ ବାନୀ| ପରମ ଗଭୀର କୃପାମୃତ ସାନୀ||
ମୃତକ ଜିଆବନି ଗିରା ସୁହାଈ| ଶ୍ରବନ ରଂଧ୍ର ହୋଇ ଉର ଜବ ଆଈ||
ହ୍ରଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ ତନ ଭଏ ସୁହାଏ| ମାନହୁଅବହିଂ ଭବନ ତେ ଆଏ||
दोहा/सोरठा
ଶ୍ରବନ ସୁଧା ସମ ବଚନ ସୁନି ପୁଲକ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ଗାତ|
ବୋଲେ ମନୁ କରି ଦଂଡବତ ପ୍ରେମ ନ ହୃଦଯସମାତ||145||