चौपाई
ଧନ୍ଯ କୀସ ଜୋ ନିଜ ପ୍ରଭୁ କାଜା| ଜହତହନାଚଇ ପରିହରି ଲାଜା||
ନାଚି କୂଦି କରି ଲୋଗ ରିଝାଈ| ପତି ହିତ କରଇ ଧର୍ମ ନିପୁନାଈ||
ଅଂଗଦ ସ୍ବାମିଭକ୍ତ ତବ ଜାତୀ| ପ୍ରଭୁ ଗୁନ କସ ନ କହସି ଏହି ଭାୀ||
ମୈଂ ଗୁନ ଗାହକ ପରମ ସୁଜାନା| ତବ କଟୁ ରଟନି କରଉନହିଂ କାନା||
କହ କପି ତବ ଗୁନ ଗାହକତାଈ| ସତ୍ଯ ପବନସୁତ ମୋହି ସୁନାଈ||
ବନ ବିଧଂସି ସୁତ ବଧି ପୁର ଜାରା| ତଦପି ନ ତେହିଂ କଛୁ କୃତ ଅପକାରା||
ସୋଇ ବିଚାରି ତବ ପ୍ରକୃତି ସୁହାଈ| ଦସକଂଧର ମୈଂ କୀନ୍ହି ଢିଠାଈ||
ଦେଖେଉଆଇ ଜୋ କଛୁ କପି ଭାଷା| ତୁମ୍ହରେଂ ଲାଜ ନ ରୋଷ ନ ମାଖା||
ଜୌଂ ଅସି ମତି ପିତୁ ଖାଏ କୀସା| କହି ଅସ ବଚନ ହା ଦସସୀସା||
ପିତହି ଖାଇ ଖାତେଉପୁନି ତୋହୀ| ଅବହୀଂ ସମୁଝି ପରା କଛୁ ମୋହୀ||
ବାଲି ବିମଲ ଜସ ଭାଜନ ଜାନୀ| ହତଉନ ତୋହି ଅଧମ ଅଭିମାନୀ||
କହୁ ରାବନ ରାବନ ଜଗ କେତେ| ମୈଂ ନିଜ ଶ୍ରବନ ସୁନେ ସୁନୁ ଜେତେ||
ବଲିହି ଜିତନ ଏକ ଗଯଉ ପତାଲା| ରାଖେଉ ବାି ସିସୁନ୍ହ ହଯସାଲା||
ଖେଲହିଂ ବାଲକ ମାରହିଂ ଜାଈ| ଦଯା ଲାଗି ବଲି ଦୀନ୍ହ ଛୋଡ଼ାଈ||
ଏକ ବହୋରି ସହସଭୁଜ ଦେଖା| ଧାଇ ଧରା ଜିମି ଜଂତୁ ବିସେଷା||
କୌତୁକ ଲାଗି ଭବନ ଲୈ ଆବା| ସୋ ପୁଲସ୍ତି ମୁନି ଜାଇ ଛୋଡ଼ାବା||
दोहा/सोरठा
ଏକ କହତ ମୋହି ସକୁଚ ଅତି ରହା ବାଲି କୀ କା|
ଇନ୍ହ ମହୁରାବନ ତୈଂ କବନ ସତ୍ଯ ବଦହି ତଜି ମାଖ||24||