चौपाई
ਤਾਤ ਜਨਕਤਨਯਾ ਯਹ ਸੋਈ। ਧਨੁਸ਼ਜਗ੍ਯ ਜੇਹਿ ਕਾਰਨ ਹੋਈ।।
ਪੂਜਨ ਗੌਰਿ ਸਖੀਂ ਲੈ ਆਈ। ਕਰਤ ਪ੍ਰਕਾਸੁ ਫਿਰਇ ਫੁਲਵਾਈ।।
ਜਾਸੁ ਬਿਲੋਕਿ ਅਲੋਕਿਕ ਸੋਭਾ। ਸਹਜ ਪੁਨੀਤ ਮੋਰ ਮਨੁ ਛੋਭਾ।।
ਸੋ ਸਬੁ ਕਾਰਨ ਜਾਨ ਬਿਧਾਤਾ। ਫਰਕਹਿਂ ਸੁਭਦ ਅਂਗ ਸੁਨੁ ਭ੍ਰਾਤਾ।।
ਰਘੁਬਂਸਿਨ੍ਹ ਕਰ ਸਹਜ ਸੁਭਾਊ। ਮਨੁ ਕੁਪਂਥ ਪਗੁ ਧਰਇ ਨ ਕਾਊ।।
ਮੋਹਿ ਅਤਿਸਯ ਪ੍ਰਤੀਤਿ ਮਨ ਕੇਰੀ। ਜੇਹਿਂ ਸਪਨੇਹੁਪਰਨਾਰਿ ਨ ਹੇਰੀ।।
ਜਿਨ੍ਹ ਕੈ ਲਹਹਿਂ ਨ ਰਿਪੁ ਰਨ ਪੀਠੀ। ਨਹਿਂ ਪਾਵਹਿਂ ਪਰਤਿਯ ਮਨੁ ਡੀਠੀ।।
ਮਂਗਨ ਲਹਹਿ ਨ ਜਿਨ੍ਹ ਕੈ ਨਾਹੀਂ। ਤੇ ਨਰਬਰ ਥੋਰੇ ਜਗ ਮਾਹੀਂ।।

दोहा/सोरठा
ਕਰਤ ਬਤਕਹਿ ਅਨੁਜ ਸਨ ਮਨ ਸਿਯ ਰੂਪ ਲੋਭਾਨ।
ਮੁਖ ਸਰੋਜ ਮਕਰਂਦ ਛਬਿ ਕਰਇ ਮਧੁਪ ਇਵ ਪਾਨ।।231।।