चौपाई
ਬੋਰਤਿ ਗ੍ਯਾਨ ਬਿਰਾਗ ਕਰਾਰੇ। ਬਚਨ ਸਸੋਕ ਮਿਲਤ ਨਦ ਨਾਰੇ।।
ਸੋਚ ਉਸਾਸ ਸਮੀਰ ਤਂਰਗਾ। ਧੀਰਜ ਤਟ ਤਰੁਬਰ ਕਰ ਭਂਗਾ।।
ਬਿਸ਼ਮ ਬਿਸ਼ਾਦ ਤੋਰਾਵਤਿ ਧਾਰਾ। ਭਯ ਭ੍ਰਮ ਭਵ ਅਬਰ੍ਤ ਅਪਾਰਾ।।
ਕੇਵਟ ਬੁਧ ਬਿਦ੍ਯਾ ਬਡ਼ਿ ਨਾਵਾ। ਸਕਹਿਂ ਨ ਖੇਇ ਐਕ ਨਹਿਂ ਆਵਾ।।
ਬਨਚਰ ਕੋਲ ਕਿਰਾਤ ਬਿਚਾਰੇ। ਥਕੇ ਬਿਲੋਕਿ ਪਥਿਕ ਹਿਯਹਾਰੇ।।
ਆਸ਼੍ਰਮ ਉਦਧਿ ਮਿਲੀ ਜਬ ਜਾਈ। ਮਨਹੁਉਠੇਉ ਅਂਬੁਧਿ ਅਕੁਲਾਈ।।
ਸੋਕ ਬਿਕਲ ਦੋਉ ਰਾਜ ਸਮਾਜਾ। ਰਹਾ ਨ ਗ੍ਯਾਨੁ ਨ ਧੀਰਜੁ ਲਾਜਾ।।
ਭੂਪ ਰੂਪ ਗੁਨ ਸੀਲ ਸਰਾਹੀ। ਰੋਵਹਿਂ ਸੋਕ ਸਿਂਧੁ ਅਵਗਾਹੀ।।

छंद
ਅਵਗਾਹਿ ਸੋਕ ਸਮੁਦ੍ਰ ਸੋਚਹਿਂ ਨਾਰਿ ਨਰ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਮਹਾ।
ਦੈ ਦੋਸ਼ ਸਕਲ ਸਰੋਸ਼ ਬੋਲਹਿਂ ਬਾਮ ਬਿਧਿ ਕੀਨ੍ਹੋ ਕਹਾ।।
ਸੁਰ ਸਿਦ੍ਧ ਤਾਪਸ ਜੋਗਿਜਨ ਮੁਨਿ ਦੇਖਿ ਦਸਾ ਬਿਦੇਹ ਕੀ।
ਤੁਲਸੀ ਨ ਸਮਰਥੁ ਕੋਉ ਜੋ ਤਰਿ ਸਕੈ ਸਰਿਤ ਸਨੇਹ ਕੀ।।

दोहा/सोरठा
ਕਿਏ ਅਮਿਤ ਉਪਦੇਸ ਜਹਤਹਲੋਗਨ੍ਹ ਮੁਨਿਬਰਨ੍ਹ।
ਧੀਰਜੁ ਧਰਿਅ ਨਰੇਸ ਕਹੇਉ ਬਸਿਸ਼੍ਠ ਬਿਦੇਹ ਸਨ।।276।।