चौपाई
ਬਾਰ ਬਾਰ ਪ੍ਰਭੁ ਚਹਇ ਉਠਾਵਾ। ਪ੍ਰੇਮ ਮਗਨ ਤੇਹਿ ਉਠਬ ਨ ਭਾਵਾ।।
ਪ੍ਰਭੁ ਕਰ ਪਂਕਜ ਕਪਿ ਕੇਂ ਸੀਸਾ। ਸੁਮਿਰਿ ਸੋ ਦਸਾ ਮਗਨ ਗੌਰੀਸਾ।।
ਸਾਵਧਾਨ ਮਨ ਕਰਿ ਪੁਨਿ ਸਂਕਰ। ਲਾਗੇ ਕਹਨ ਕਥਾ ਅਤਿ ਸੁਂਦਰ।।
ਕਪਿ ਉਠਾਇ ਪ੍ਰਭੁ ਹਰਿਦਯਲਗਾਵਾ। ਕਰ ਗਹਿ ਪਰਮ ਨਿਕਟ ਬੈਠਾਵਾ।।
ਕਹੁ ਕਪਿ ਰਾਵਨ ਪਾਲਿਤ ਲਂਕਾ। ਕੇਹਿ ਬਿਧਿ ਦਹੇਉ ਦੁਰ੍ਗ ਅਤਿ ਬਂਕਾ।।
ਪ੍ਰਭੁ ਪ੍ਰਸਨ੍ਨ ਜਾਨਾ ਹਨੁਮਾਨਾ। ਬੋਲਾ ਬਚਨ ਬਿਗਤ ਅਭਿਮਾਨਾ।।
ਸਾਖਾਮਰਿਗ ਕੇ ਬਡ਼ਿ ਮਨੁਸਾਈ। ਸਾਖਾ ਤੇਂ ਸਾਖਾ ਪਰ ਜਾਈ।।
ਨਾਘਿ ਸਿਂਧੁ ਹਾਟਕਪੁਰ ਜਾਰਾ। ਨਿਸਿਚਰ ਗਨ ਬਿਧਿ ਬਿਪਿਨ ਉਜਾਰਾ।
ਸੋ ਸਬ ਤਵ ਪ੍ਰਤਾਪ ਰਘੁਰਾਈ। ਨਾਥ ਨ ਕਛੂ ਮੋਰਿ ਪ੍ਰਭੁਤਾਈ।।

चौपाई
ਚਲਤ ਮੋਹਿ ਚੂਡ਼ਾਮਨਿ ਦੀਨ੍ਹੀ। ਰਘੁਪਤਿ ਹਰਿਦਯਲਾਇ ਸੋਇ ਲੀਨ੍ਹੀ।।
ਨਾਥ ਜੁਗਲ ਲੋਚਨ ਭਰਿ ਬਾਰੀ। ਬਚਨ ਕਹੇ ਕਛੁ ਜਨਕਕੁਮਾਰੀ।।
ਅਨੁਜ ਸਮੇਤ ਗਹੇਹੁ ਪ੍ਰਭੁ ਚਰਨਾ। ਦੀਨ ਬਂਧੁ ਪ੍ਰਨਤਾਰਤਿ ਹਰਨਾ।।
ਮਨ ਕ੍ਰਮ ਬਚਨ ਚਰਨ ਅਨੁਰਾਗੀ। ਕੇਹਿ ਅਪਰਾਧ ਨਾਥ ਹੌਂ ਤ੍ਯਾਗੀ।।
ਅਵਗੁਨ ਏਕ ਮੋਰ ਮੈਂ ਮਾਨਾ। ਬਿਛੁਰਤ ਪ੍ਰਾਨ ਨ ਕੀਨ੍ਹ ਪਯਾਨਾ।।
ਨਾਥ ਸੋ ਨਯਨਨ੍ਹਿ ਕੋ ਅਪਰਾਧਾ। ਨਿਸਰਤ ਪ੍ਰਾਨ ਕਰਿਹਿਂ ਹਠਿ ਬਾਧਾ।।
ਬਿਰਹ ਅਗਿਨਿ ਤਨੁ ਤੂਲ ਸਮੀਰਾ। ਸ੍ਵਾਸ ਜਰਇ ਛਨ ਮਾਹਿਂ ਸਰੀਰਾ।।
ਨਯਨ ਸ੍ਤ੍ਰਵਹਿ ਜਲੁ ਨਿਜ ਹਿਤ ਲਾਗੀ। ਜਰੈਂ ਨ ਪਾਵ ਦੇਹ ਬਿਰਹਾਗੀ।
ਸੀਤਾ ਕੇ ਅਤਿ ਬਿਪਤਿ ਬਿਸਾਲਾ। ਬਿਨਹਿਂ ਕਹੇਂ ਭਲਿ ਦੀਨਦਯਾਲਾ।।

चौपाई
ਜੌਂ ਨ ਹੋਤਿ ਸੀਤਾ ਸੁਧਿ ਪਾਈ। ਮਧੁਬਨ ਕੇ ਫਲ ਸਕਹਿਂ ਕਿ ਖਾਈ।।
ਏਹਿ ਬਿਧਿ ਮਨ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਰਾਜਾ। ਆਇ ਗਏ ਕਪਿ ਸਹਿਤ ਸਮਾਜਾ।।
ਆਇ ਸਬਨ੍ਹਿ ਨਾਵਾ ਪਦ ਸੀਸਾ। ਮਿਲੇਉ ਸਬਨ੍ਹਿ ਅਤਿ ਪ੍ਰੇਮ ਕਪੀਸਾ।।
ਪੂੀ ਕੁਸਲ ਕੁਸਲ ਪਦ ਦੇਖੀ। ਰਾਮ ਕਰਿਪਾਭਾ ਕਾਜੁ ਬਿਸੇਸ਼ੀ।।
ਨਾਥ ਕਾਜੁ ਕੀਨ੍ਹੇਉ ਹਨੁਮਾਨਾ। ਰਾਖੇ ਸਕਲ ਕਪਿਨ੍ਹ ਕੇ ਪ੍ਰਾਨਾ।।
ਸੁਨਿ ਸੁਗ੍ਰੀਵ ਬਹੁਰਿ ਤੇਹਿ ਮਿਲੇਊ। ਕਪਿਨ੍ਹ ਸਹਿਤ ਰਘੁਪਤਿ ਪਹਿਂ ਚਲੇਊ।
ਰਾਮ ਕਪਿਨ੍ਹ ਜਬ ਆਵਤ ਦੇਖਾ। ਕਿਏਕਾਜੁ ਮਨ ਹਰਸ਼ ਬਿਸੇਸ਼ਾ।।
ਫਟਿਕ ਸਿਲਾ ਬੈਠੇ ਦ੍ਵੌ ਭਾਈ। ਪਰੇ ਸਕਲ ਕਪਿ ਚਰਨਨ੍ਹਿ ਜਾਈ।।

चौपाई
ਮਾਤੁ ਮੋਹਿ ਦੀਜੇ ਕਛੁ ਚੀਨ੍ਹਾ। ਜੈਸੇਂ ਰਘੁਨਾਯਕ ਮੋਹਿ ਦੀਨ੍ਹਾ।।
ਚੂਡ਼ਾਮਨਿ ਉਤਾਰਿ ਤਬ ਦਯਊ। ਹਰਸ਼ ਸਮੇਤ ਪਵਨਸੁਤ ਲਯਊ।।
ਕਹੇਹੁ ਤਾਤ ਅਸ ਮੋਰ ਪ੍ਰਨਾਮਾ। ਸਬ ਪ੍ਰਕਾਰ ਪ੍ਰਭੁ ਪੂਰਨਕਾਮਾ।।
ਦੀਨ ਦਯਾਲ ਬਿਰਿਦੁ ਸਂਭਾਰੀ। ਹਰਹੁ ਨਾਥ ਮਮ ਸਂਕਟ ਭਾਰੀ।।
ਤਾਤ ਸਕ੍ਰਸੁਤ ਕਥਾ ਸੁਨਾਏਹੁ। ਬਾਨ ਪ੍ਰਤਾਪ ਪ੍ਰਭੁਹਿ ਸਮੁਝਾਏਹੁ।।
ਮਾਸ ਦਿਵਸ ਮਹੁਨਾਥੁ ਨ ਆਵਾ। ਤੌ ਪੁਨਿ ਮੋਹਿ ਜਿਅਤ ਨਹਿਂ ਪਾਵਾ।।
ਕਹੁ ਕਪਿ ਕੇਹਿ ਬਿਧਿ ਰਾਖੌਂ ਪ੍ਰਾਨਾ। ਤੁਮ੍ਹਹੂ ਤਾਤ ਕਹਤ ਅਬ ਜਾਨਾ।।
ਤੋਹਿ ਦੇਖਿ ਸੀਤਲਿ ਭਇ ਛਾਤੀ। ਪੁਨਿ ਮੋ ਕਹੁਸੋਇ ਦਿਨੁ ਸੋ ਰਾਤੀ।।

चौपाई
ਪੂਹੀਨ ਬਾਨਰ ਤਹਜਾਇਹਿ। ਤਬ ਸਠ ਨਿਜ ਨਾਥਹਿ ਲਇ ਆਇਹਿ।।
ਜਿਨ੍ਹ ਕੈ ਕੀਨ੍ਹਸਿ ਬਹੁਤ ਬਡ਼ਾਈ। ਦੇਖੇਉੈਂ ਤਿਨ੍ਹ ਕੈ ਪ੍ਰਭੁਤਾਈ।।
ਬਚਨ ਸੁਨਤ ਕਪਿ ਮਨ ਮੁਸੁਕਾਨਾ। ਭਇ ਸਹਾਯ ਸਾਰਦ ਮੈਂ ਜਾਨਾ।।
ਜਾਤੁਧਾਨ ਸੁਨਿ ਰਾਵਨ ਬਚਨਾ। ਲਾਗੇ ਰਚੈਂ ਮੂਢ਼ ਸੋਇ ਰਚਨਾ।।
ਰਹਾ ਨ ਨਗਰ ਬਸਨ ਘਰਿਤ ਤੇਲਾ। ਬਾਢ਼ੀ ਪੂ ਕੀਨ੍ਹ ਕਪਿ ਖੇਲਾ।।
ਕੌਤੁਕ ਕਹਆਏ ਪੁਰਬਾਸੀ। ਮਾਰਹਿਂ ਚਰਨ ਕਰਹਿਂ ਬਹੁ ਹਾੀ।।
ਬਾਜਹਿਂ ਢੋਲ ਦੇਹਿਂ ਸਬ ਤਾਰੀ। ਨਗਰ ਫੇਰਿ ਪੁਨਿ ਪੂ ਪ੍ਰਜਾਰੀ।।
ਪਾਵਕ ਜਰਤ ਦੇਖਿ ਹਨੁਮਂਤਾ। ਭਯਉ ਪਰਮ ਲਘੁ ਰੁਪ ਤੁਰਂਤਾ।।
ਨਿਬੁਕਿ ਚਢ਼ੇਉ ਕਪਿ ਕਨਕ ਅਟਾਰੀਂ। ਭਈ ਸਭੀਤ ਨਿਸਾਚਰ ਨਾਰੀਂ।।