चौपाई
જૌં એ કંદ મૂલ ફલ ખાહીં। બાદિ સુધાદિ અસન જગ માહીં।।
એક કહહિં એ સહજ સુહાએ। આપુ પ્રગટ ભએ બિધિ ન બનાએ।।
જહલગિ બેદ કહી બિધિ કરની। શ્રવન નયન મન ગોચર બરની।।
દેખહુ ખોજિ ભુઅન દસ ચારી। કહઅસ પુરુષ કહાઅસિ નારી।।
ઇન્હહિ દેખિ બિધિ મનુ અનુરાગા। પટતર જોગ બનાવૈ લાગા।।
કીન્હ બહુત શ્રમ ઐક ન આએ। તેહિં ઇરિષા બન આનિ દુરાએ।।
એક કહહિં હમ બહુત ન જાનહિં। આપુહિ પરમ ધન્ય કરિ માનહિં।।
તે પુનિ પુન્યપુંજ હમ લેખે। જે દેખહિં દેખિહહિં જિન્હ દેખે।।

दोहा/सोरठा
એહિ બિધિ કહિ કહિ બચન પ્રિય લેહિં નયન ભરિ નીર।
કિમિ ચલિહહિ મારગ અગમ સુઠિ સુકુમાર સરીર।।120।।