चौपाई
କଂକନ କିଂକିନି ନୂପୁର ଧୁନି ସୁନି| କହତ ଲଖନ ସନ ରାମୁ ହୃଦଯଗୁନି||
ମାନହୁମଦନ ଦୁଂଦୁଭୀ ଦୀନ୍ହୀ||ମନସା ବିସ୍ବ ବିଜଯ କହକୀନ୍ହୀ||
ଅସ କହି ଫିରି ଚିତଏ ତେହି ଓରା| ସିଯ ମୁଖ ସସି ଭଏ ନଯନ ଚକୋରା||
ଭଏ ବିଲୋଚନ ଚାରୁ ଅଚଂଚଲ| ମନହୁସକୁଚି ନିମି ତଜେ ଦିଗଂଚଲ||
ଦେଖି ସୀଯ ସୋଭା ସୁଖୁ ପାବା| ହୃଦଯସରାହତ ବଚନୁ ନ ଆବା||
ଜନୁ ବିରଂଚି ସବ ନିଜ ନିପୁନାଈ| ବିରଚି ବିସ୍ବ କହପ୍ରଗଟି ଦେଖାଈ||
ସୁଂଦରତା କହୁସୁଂଦର କରଈ| ଛବିଗୃହଦୀପସିଖା ଜନୁ ବରଈ||
ସବ ଉପମା କବି ରହେ ଜୁଠାରୀ| କେହିଂ ପଟତରୌଂ ବିଦେହକୁମାରୀ||
दोहा/सोरठा
ସିଯ ସୋଭା ହିଯବରନି ପ୍ରଭୁ ଆପନି ଦସା ବିଚାରି|
ବୋଲେ ସୁଚି ମନ ଅନୁଜ ସନ ବଚନ ସମଯ ଅନୁହାରି||230||