छंद
ਪਰਸਤ ਪਦ ਪਾਵਨ ਸੋਕ ਨਸਾਵਨ ਪ੍ਰਗਟ ਭਈ ਤਪਪੁਂਜ ਸਹੀ।
ਦੇਖਤ ਰਘੁਨਾਯਕ ਜਨ ਸੁਖ ਦਾਯਕ ਸਨਮੁਖ ਹੋਇ ਕਰ ਜੋਰਿ ਰਹੀ।।
ਅਤਿ ਪ੍ਰੇਮ ਅਧੀਰਾ ਪੁਲਕ ਸਰੀਰਾ ਮੁਖ ਨਹਿਂ ਆਵਇ ਬਚਨ ਕਹੀ।
ਅਤਿਸਯ ਬਡ਼ਭਾਗੀ ਚਰਨਨ੍ਹਿ ਲਾਗੀ ਜੁਗਲ ਨਯਨ ਜਲਧਾਰ ਬਹੀ।।
ਧੀਰਜੁ ਮਨ ਕੀਨ੍ਹਾ ਪ੍ਰਭੁ ਕਹੁਚੀਨ੍ਹਾ ਰਘੁਪਤਿ ਕਰਿਪਾਭਗਤਿ ਪਾਈ।
ਅਤਿ ਨਿਰ੍ਮਲ ਬਾਨੀਂ ਅਸ੍ਤੁਤਿ ਠਾਨੀ ਗ੍ਯਾਨਗਮ੍ਯ ਜਯ ਰਘੁਰਾਈ।।
ਮੈ ਨਾਰਿ ਅਪਾਵਨ ਪ੍ਰਭੁ ਜਗ ਪਾਵਨ ਰਾਵਨ ਰਿਪੁ ਜਨ ਸੁਖਦਾਈ।
ਰਾਜੀਵ ਬਿਲੋਚਨ ਭਵ ਭਯ ਮੋਚਨ ਪਾਹਿ ਪਾਹਿ ਸਰਨਹਿਂ ਆਈ।।
ਮੁਨਿ ਸ਼੍ਰਾਪ ਜੋ ਦੀਨ੍ਹਾ ਅਤਿ ਭਲ ਕੀਨ੍ਹਾ ਪਰਮ ਅਨੁਗ੍ਰਹ ਮੈਂ ਮਾਨਾ।
ਦੇਖੇਉਭਰਿ ਲੋਚਨ ਹਰਿ ਭਵਮੋਚਨ ਇਹਇ ਲਾਭ ਸਂਕਰ ਜਾਨਾ।।
ਬਿਨਤੀ ਪ੍ਰਭੁ ਮੋਰੀ ਮੈਂ ਮਤਿ ਭੋਰੀ ਨਾਥ ਨ ਮਾਗਉਬਰ ਆਨਾ।
ਪਦ ਕਮਲ ਪਰਾਗਾ ਰਸ ਅਨੁਰਾਗਾ ਮਮ ਮਨ ਮਧੁਪ ਕਰੈ ਪਾਨਾ।।
ਜੇਹਿਂ ਪਦ ਸੁਰਸਰਿਤਾ ਪਰਮ ਪੁਨੀਤਾ ਪ੍ਰਗਟ ਭਈ ਸਿਵ ਸੀਸ ਧਰੀ।
ਸੋਇ ਪਦ ਪਂਕਜ ਜੇਹਿ ਪੂਜਤ ਅਜ ਮਮ ਸਿਰ ਧਰੇਉ ਕਰਿਪਾਲ ਹਰੀ।।
ਏਹਿ ਭਾਿ ਸਿਧਾਰੀ ਗੌਤਮ ਨਾਰੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਹਰਿ ਚਰਨ ਪਰੀ।
ਜੋ ਅਤਿ ਮਨ ਭਾਵਾ ਸੋ ਬਰੁ ਪਾਵਾ ਗੈ ਪਤਿਲੋਕ ਅਨਂਦ ਭਰੀ।।

दोहा/सोरठा
ਅਸ ਪ੍ਰਭੁ ਦੀਨਬਂਧੁ ਹਰਿ ਕਾਰਨ ਰਹਿਤ ਦਯਾਲ।
ਤੁਲਸਿਦਾਸ ਸਠ ਤੇਹਿ ਭਜੁ ਛਾਡ਼ਿ ਕਪਟ ਜਂਜਾਲ।।211।।