चौपाई
রঘুপতি চিত্রকূট বসি নানা৷ চরিত কিএ শ্রুতি সুধা সমানা৷৷
বহুরি রাম অস মন অনুমানা৷ হোইহি ভীর সবহিং মোহি জানা৷৷
সকল মুনিন্হ সন বিদা করাঈ৷ সীতা সহিত চলে দ্বৌ ভাঈ৷৷
অত্রি কে আশ্রম জব প্রভু গযঊ৷ সুনত মহামুনি হরষিত ভযঊ৷৷
পুলকিত গাত অত্রি উঠি ধাএ৷ দেখি রামু আতুর চলি আএ৷৷
করত দংডবত মুনি উর লাএ৷ প্রেম বারি দ্বৌ জন অন্হবাএ৷৷
দেখি রাম ছবি নযন জুড়ানে৷ সাদর নিজ আশ্রম তব আনে৷৷
করি পূজা কহি বচন সুহাএ৷ দিএ মূল ফল প্রভু মন ভাএ৷৷

चौपाई
মজ্জন ফল পেখিঅ ততকালা৷ কাক হোহিং পিক বকউ মরালা৷৷
সুনি আচরজ করৈ জনি কোঈ৷ সতসংগতি মহিমা নহিং গোঈ৷৷
বালমীক নারদ ঘটজোনী৷ নিজ নিজ মুখনি কহী নিজ হোনী৷৷
জলচর থলচর নভচর নানা৷ জে জড় চেতন জীব জহানা৷৷
মতি কীরতি গতি ভূতি ভলাঈ৷ জব জেহিং জতন জহাজেহিং পাঈ৷৷
সো জানব সতসংগ প্রভাঊ৷ লোকহুবেদ ন আন উপাঊ৷৷
বিনু সতসংগ বিবেক ন হোঈ৷ রাম কৃপা বিনু সুলভ ন সোঈ৷৷
সতসংগত মুদ মংগল মূলা৷ সোই ফল সিধি সব সাধন ফূলা৷৷
সঠ সুধরহিং সতসংগতি পাঈ৷ পারস পরস কুধাত সুহাঈ৷৷
বিধি বস সুজন কুসংগত পরহীং৷ ফনি মনি সম নিজ গুন অনুসরহীং৷৷

चौपाई
जे रामेस्वर दरसनु करिहहिं। ते तनु तजि मम लोक सिधरिहहिं।।
जो गंगाजलु आनि चढ़ाइहि। सो साजुज्य मुक्ति नर पाइहि।।
होइ अकाम जो छल तजि सेइहि। भगति मोरि तेहि संकर देइहि।।
मम कृत सेतु जो दरसनु करिही। सो बिनु श्रम भवसागर तरिही।।
राम बचन सब के जिय भाए। मुनिबर निज निज आश्रम आए।।
गिरिजा रघुपति कै यह रीती। संतत करहिं प्रनत पर प्रीती।।
बाँधा सेतु नील नल नागर। राम कृपाँ जसु भयउ उजागर।।
बूड़हिं आनहि बोरहिं जेई। भए उपल बोहित सम तेई।।
महिमा यह न जलधि कइ बरनी। पाहन गुन न कपिन्ह कइ करनी।।

चौपाई
जदपि नाथ बहु अवगुन मोरें। सेवक प्रभुहि परै जनि भोरें।।
नाथ जीव तव मायाँ मोहा। सो निस्तरइ तुम्हारेहिं छोहा।।
ता पर मैं रघुबीर दोहाई। जानउँ नहिं कछु भजन उपाई।।
सेवक सुत पति मातु भरोसें। रहइ असोच बनइ प्रभु पोसें।।
अस कहि परेउ चरन अकुलाई। निज तनु प्रगटि प्रीति उर छाई।।
तब रघुपति उठाइ उर लावा। निज लोचन जल सींचि जुड़ावा।।
सुनु कपि जियँ मानसि जनि ऊना। तैं मम प्रिय लछिमन ते दूना।।
समदरसी मोहि कह सब कोऊ। सेवक प्रिय अनन्यगति सोऊ।।

दोहा/सोरठा

चौपाई
कहइ भुआलु सुनिअ मुनिनायक। भए राम सब बिधि सब लायक।।
सेवक सचिव सकल पुरबासी। जे हमारे अरि मित्र उदासी।।
सबहि रामु प्रिय जेहि बिधि मोही। प्रभु असीस जनु तनु धरि सोही।।
बिप्र सहित परिवार गोसाईं। करहिं छोहु सब रौरिहि नाई।।
जे गुर चरन रेनु सिर धरहीं। ते जनु सकल बिभव बस करहीं।।
मोहि सम यहु अनुभयउ न दूजें। सबु पायउँ रज पावनि पूजें।।
अब अभिलाषु एकु मन मोरें। पूजहि नाथ अनुग्रह तोरें।।
मुनि प्रसन्न लखि सहज सनेहू। कहेउ नरेस रजायसु देहू।।

दोहा/सोरठा